De hoofdpersonen zijn Cate, half Italiaans half Engels, gediplomeerd arts-chirurg en ongehuwde moeder van een dochtertje van vijf (en daarom door haar familie verstoten) en de officier Alexander, van gegoede komaf, die op het slagveld het commando heeft over zijn mannen. Via Cate krijg je een goed beeld van het verzet van de traditionele, conservatieve maatschappij tegen alles wat riekt naar verandering en meer rechten voor de vrouw, via Alexander beleef je de gruwelijkheden van de oorlog, vanuit menselijk perspectief. Al speelt het verhaal zich meer dan honderd jaar geleden af: de strijd van de mens om zichzelf te kunnen zijn of worden, om zich los te weken van verwachtingen van familie of maatschappij is van alle tijden. Dat is ook wat het boek uitstraalt: de kracht van menselijkheid en medemenselijkheid.
Ook de andere personages komen echt tot leven: het verhaal van Andrew, een jonge jongen, homoseksueel, die zich voor de oorlog heeft aangemeld om zijn vader zijn ‘mannelijkheid’ te tonen is aangrijpend. Hoe zijn medestrijders (het hele groepje raakt gewond en komt in het inmiddels opgerichte Military Hospital in Londen terecht, bij Cate en haar collega’s) zijn vader te grazen nemen is verrassend, en hilarisch.
Ilaria Tuti’s werk heeft bijna altijd een historisch feit als eerste inspiratie. Door het lezen van o.a. Primo Levi (Se questo è un uomo) werd ze zich bewust van het belang van het historisch geheugen. In dit geval stuitte ze tijdens onderzoek voor een ander boek op het leven van de acteur Ernest Thesiger en zijn activiteit als borduurder bij de militaire ziekenhuizen tijdens WO I. Dus ging ze op zoek naar informatie over een dergelijk ziekenhuis en zo kwam ze bij de Lady Doctors van Endell Street terecht. Vrouwen zijn de belangrijkste personages in haar werk. Ook hier: de strijd die Cate en haar collega’s moeten leveren om zich staande te houden in een vijandige wereld is de strijd van alle vrouwen, en is van alle tijden.
